Głodowa kuchnia
Kuchnia w parafii na Wzgórzach Krzesławickich W Krakowie Nowej Hucie jest dla wielu jedyną szansą na posiłek
Fioletowe nosy, brudne łachy i smród. Ale też porządne płaszcze i godność w ruchach. Jedną cechę mają wspólną - nie patrzą w oczy. Zmuszeni do odpowiedzi, stanięcia twarzą w twarz, są agresywni. Krzykiem odreagowują złość na nędzę, niesprawiedliwość losu czy samych siebie.
Z garkuchni przy parafii Miłosierdzia Bożego na Wzgórzach Krzesławickich codziennie korzysta kilkadziesiąt osób. Przyjeżdżają tu z całej Nowej Huty - odległych Czyżyn, pobliskiej noclegowni, okolicznych osiedli wiejskich. Na talerz lub kilka gorącej zupy z chlebem. Często jest to dla nich jedyny posiłek. Pojawiają się tu różni ludzie. Bieda i nieszczęście zrównały ich ze sobą lepiej niż rzecznik praw obywatelskich, niż wszystkie ustawy świata. Są tu ci, których ciężką ręką dotknął niesprawiedliwy los i bezwzględne prawa recesji. Bezradni staruszkowie, którym po kilkudziesięciu latach wspólnego życia zabrakło żony, wiecznej opiekunki. Emeryci, którym po opłaceniu czynszu nie starcza pieniędzy na jedzenie. Bezdomni i bezrobotni.
Coraz więcej tu ludzi młodych, wciąż jeszcze dobrze ubranych mężczyzn. To efekt gospodarczego kryzysu. Niektórzy z nich jeszcze nie tak dawno paradowali w eleganckich samochodach, kierując własnymi firmami, śmiejąc się z niezaradnych, bez biznesplanu i pomysłu na życie. Silni i sprawni zdawałoby się znajdą jakąkolwiek pracę, żeby zarobić na kawałek chleba. Gdy okazało się, że okoliczności są silniejsze niż oni, załamali się. W ich oczach nie ma nadziei czy choćby desperacji, która kazałaby im szukać wyjścia. Poddali się i wegetują, siedząc przy jednym stole z bezdomnymi i żebrakami.
Parafialna kuchnia istnieje od ośmiu lat. Założył ją poprzedni proboszcz, ksiądz Gil. Zatrudnił kucharkę, włączył do pracy Parafialny Zespół Charytatywny.
Obecny proboszcz, ks. Jan Głód kontynuuje tradycję. Nie wygania nikogo, choćby przyszedł pijany, zataczając się na schodach. Każdy dla niego zasługuje na współczucie. Dla najbardziej cuchnącego żebraka znajdzie się miska zupy i kawałek chleba. A często i ubranie z zapasów przyniesionych przez dobrych ludzi. Część z przychodzących tutaj nie docenia jednak wyciągniętej ręki. Warczą i rzucają niedobrym spojrzeniem, złością odpowiadając na pytania. Gdzie mieszkam? Z czego żyję? A co ci do tegoÉ Tylko księdzu żaden z nich złego słowa nie powie. Frustracje próbują wyładować na kucharce, ale ta trzyma ich twardą ręką. Nie udaje współczucia, nie głaszcze po głowie. Czasem tym, którzy odnoszą się do innych szczególnie opryskliwie wypomni - co sam zrobił ze swoim życiem? Z czego jest taki dumny - że emerytki na niego grosze ze swojej renciny oddają?
Najliczniej reprezentowane sąÉbłędy młodości. Znudziło się jednemu z drugim życie z żoną i rodziną, pachniały mu przygody. Wyjechał do Huty, wielkiego miasta, coś zarobić, coś wydać, przygruchać sobie panienkę, poszaleć na balangach. A dziś nie jest łatwo być niebieskim ptakiem - dorywcze zarobki się skończyły, a flama wykopała za próg. Nałogowym alkoholikom szkoda dawać i kawałek szmaty, bo zaraz sprzedadzą na bełta. Ale są i inni - emerytka, która przepisała mieszkanie na swoje dzieci, a teraz mieszka na działce. Ci, którym nawet mimo uczciwej pracy nie starcza na chleb dla licznej rodziny. Dla tych zawsze znajdzie się dodatkowy bochenek, który przymują z pokorą i wstydem. Czym sobie zasłużyli?
Komentarze