VORTAL BHP
Aktualnie jest 860 Linki i 253 kategori(e) w naszej bazie
WARTE ODWIEDZENIA
 Co nowego Pierwsza 10 Zarekomenduj nas Nowe konto "" Zaloguj 29 marca 2024
KONTAKT Z NAMI

Robert Łabuzek
+48501700846
 
Masz problem z BHP
szukasz odpowiedzi ?
Szybko i gratisowo otrzymasz poradę
zadzwoń lub napisz na maila.

Na stronie przebywa obecnie....

Obecnie jest 45 gości i 0 użytkowników online.

Możesz zalogować się lub zarejestrować nowe konto.

Menu główne


Google

Przeszukuj WWW
Szukaj z www.bhpekspert.pl

Tabela Norm Odziezowych.Dla kogo odzież robocza ? 26.01.2003 Autor : nokaut
Praca Świadczenia socjalne i bhp dla pracownikówPracodawca ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w swoim zakładzie pracy. W związku z tym jest zobligowany zapewnić zatrudnionym świadczenia rzeczowe lub finansowe, których zakres zależy od warunków i charakteru pracy.

W poniższym artykule skupiamy się na przedstawieniu spraw związanych ze świadczeniami przysługującymi na podstawie przepisów regulujących bezpieczeństwo i higienę pracy.

Dla kogo odzież robocza

W świetle art. 2376 i 2377 k.p. pracodawca jest zobowiązany dostarczyć pracownikom środki ochrony indywidualnej, jeżeli w czasie wykonywania pracy są oni narażeni na czynniki niebezpieczne i szkodliwe dla zdrowia. Natomiast odzież i obuwie robocze powinny być przydzielane osobom zatrudnionym przy pracach powodujących, że:

odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,

występują szczególne wymogi technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

Obecnie nie ma powszechnie obowiązujących norm określających, kiedy jakie rodzaje środków ochrony indywidualnej, odzieży i obuwia roboczego oraz w jakiej ilości powinny otrzymywać osoby wykonujące określone rodzaje prac. Ustalenia te należy poczynić na szczeblu zakładu pracy. Pracodawca kierując się wymienionymi przesłankami i znajomością warunków pracy musi zdecydować czy na danym stanowisku pracy należą się środki ochrony indywidualnej, odzież i obuwie robocze. Na pewno jednak do czynników niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia można zaliczyć wysokie temperatury, hałas, promieniowanie, gazy, pyły, substancje chemiczne itp.

Co konkretnie przydzielać

Rodzaje środków ochrony indywidualnej i odzieży roboczej, które trzeba stosować na poszczególnych stanowiskach pracy, również ustala pracodawca. Jednak te ustalenia musi poczynić w porozumieniu z zakładową organizacją związkową, a gdy w zakładzie związku zawodowego nie ma – porozumieć się z pracownikami wybranymi w tym celu przez załogę (art. 2378 k.p.). W świetle par. 2 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. nr 129, poz. 844) do środków ochrony indywidualnej zalicza się odzież ochronną (np. ochraniacze brzucha, klatki piersiowej, barku) oraz środki ochrony:

kończyn (ochraniacze kolan, stóp, łokci, dłoni itd.),

głowy – głównie hełmy,

twarzy i oczu, m.in. okulary ochronne,

słuchu (nauszniki, wkładki przeciwhałasowe itp.),

układu oddechowego,

izolujące cały organizm, np. kombinezony gazoszczelne,

chroniące przed upadkiem z wysokości – linki, pasy, szelki.

Niedopuszczalne jest stosowanie przez pracowników własnych środków ochrony indywidualnej na stanowiskach, gdzie na mocy uzgodnień między pracodawcą a załogą uznano, że ich używanie jest niezbędne.

Pracownik może natomiast używać własnej odzieży i obuwia roboczego, jeśli nie jest zatrudniony przy pracach związanych z obsługą maszyn i innych urządzeń technicznych oraz powodujących intensywne brudzenie lub skażenie odzieży i obuwia środkami chemicznymi, promieniotwórczymi lub materiałami biologicznie zakaźnymi. Stanowiska, na których dopuszczalne jest stosowanie własnej odzieży roboczej, muszą zostać ustalone przez pracodawcę w porozumieniu z zakładową organizacją związkową lub jeśli związku zawodowego nie ma, z pracownikami wybranymi w tym celu przez załogę. Ponadto zgodę na takie rozwiązanie musi wyrazić zainteresowany pracownik. Zatrudniony za używanie własnej odzieży roboczej powinien otrzymać ekwiwalent w wysokości uwzględniającej jej aktualną ceną (art. 2377 k.p.). Przepisy nie określają co jaki czas należy wypłacać ekwiwalent. Powinni więc ustalić to pracodawca oraz zainteresowany pracownik.

Środki ochrony indywidualnej i odzież roboczą pracownik powinien otrzymać nieodpłatnie. Jednak po przekazaniu do dyspozycji zatrudnionego rzeczy te nadal stanowią własność pracodawcy (art. 2376-2378 k.p.). Pracownik po zaprzestaniu pracy w danym zakładzie powinien więc je oddać.

Ustalenia w tabeli

Na podstawie ustaleń między pracodawcą a związkami zawodowymi (ewentualnie osobami wybranymi przez załogę) w kwestii rodzaju środków ochrony indywidualnej, odzieży i obuwia roboczego, które musi być stosowane na poszczególnych stanowiskach pracy oraz dopuszczalności używanej własnej odzieży, powinny zostać sporządzone w zakładzie tabele norm przydziału środków ochrony i odzieży roboczej.

Określenie w tabeli norm przydziału okresu używalności środków ochrony i odzieży roboczej służy głównie rozliczeniu zatrudnionego za pobranie takich przedmiotów, w przypadku gdy z pracownikiem zostanie rozwiązana umowa o pracę i nie odda on środków ochrony oraz odzieży stanowiącej własność pracodawcy, a także określeniu wysokości ekwiwalentu za używanie przez pracownika własnej odzieży. Zgodnie bowiem z art. 2379 k.p. pracodawca musi zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe. Tak więc w sytuacji gdy np. ochraniacz wskutek długotrwałego użycia uległ przetarciu, pracownik zawsze powinien otrzymać nowy egzemplarz.

Ustalenia dotyczące wyposażenia pracowników w odzież i obuwie robocze oraz środki ochrony indywidualnej mają znaleźć się w regulaminie pracy (art. 1041 k.p.). W firmach, w których musi być on sporządzony, tabele norm przydziału powinny stać się częścią regulaminu.

Zgodnie z par. 8 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika (Dz.U. nr 62, poz. 286) pracodawca musi założyć dla każdego pracownika kartę, na której ewidencjonowano by przydzielenie środków ochrony indywidualnej i odzieży roboczej. Ponadto jeśli pracownik używa własnej odzieży oraz obuwia roboczego i w zamian otrzymuje ekwiwalent, należy też prowadzić kartę z wykazem wypłaty ekwiwalentu. Nie ma przepisów określających wzór takich dokumentów.

Pranie ochraniaczy i odzieży

Na pracodawcy spoczywa również obowiązek zapewnienia odpowiedniego prania, konserwacji, naprawy, odpylania i odkażania środków ochrony indywidualnej oraz odzieży roboczej. Dotyczy to także odzieży, która jest własnością pracownika. Jednak pracodawca, gdy nie ma możliwości prania odzieży roboczej, może powierzyć wykonanie takiego zadania pracownikowi, jeśli wypłaci za to ekwiwalent w wysokości kosztów ponoszonych przez pracownika. Niedopuszczalne jest zlecanie zatrudnionemu prania ubrań i obuwia, które uległy skażeniom środkami chemicznymi, promieniotwórczymi lub materiałami biologicznie zakaźnymi (art. 2379-23710 k.p.). Należy zaznaczyć, że na mocy ostatniej nowelizacji k.p. pracodawcy zostali zwolnieni z obowiązku uzyskiwania zgody pracowników na powierzanie im prania wspomnianych przedmiotów. Przepis ten obowiązuje od 29 listopada 2002 r.

Nie jest określone, w jaki sposób należy obliczać poniesione przez zatrudnionych koszty prania odzieży roboczej. W sytuacji gdy będą oni korzystać z usług zakładu pralniczego, pracodawca może sam zorientować się, ile to kosztuje albo zażądać okazania paragonu. Jeśli pracownik pranie zamierza wykonywać we własnym zakresie, to najlepiej aby pracodawca wcześniej ustalił z nim wysokość ekwiwalentu. Należy też prowadzić wykaz wypłaty tego ekwiwalentu, podobnie jak przy ekwiwalencie za używanie odzieży własnej.

Zagrożenia i zabezpieczenia

29 czerwca 2003 r. wejdzie w życie rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z dnia 11 czerwca 2002 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. nr 91, poz. 811), które m.in. wprowadzi precyzyjniejsze regulacje w zakresie środków ochrony indywidualnej. W jednej z tabel wymieniono zagrożenia, przy których wymagane jest stosowanie środków ochrony indywidualnej. W drugiej określono, w jakiego rodzaju pracach trzeba je używać. Wynika z niej, iż np. środki chroniące przed upadkiem z wysokości powinny być stosowane w szczególności przy: montażu elementów prefabrykowanych, pracach na rusztowaniach, na masztach, słupach, w kabinach wysokich dźwigów, w wysoko położonych kabinach urządzeń magazynowych, na wieżach wiertniczych, w szybach i kanałach ściekowych. Natomiast środki ochrony słuchu są niezbędne przede wszystkim przy obsłudze pras do metalu, używaniu narzędzi pneumatycznych, obsłudze naziemnej lotnisk, wbijaniu pali, cięciu drewna pilarką tarczową lub z piłą łańcuchową.

Kiedy posiłki i napoje

Posiłki i napoje, których koszty pokrywa pracodawca, powinni otrzymywać zatrudnieni w szczególnie uciążliwych warunkach (art. 232 k.p.). Szczegółowo kwestie te reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz.U. nr 60, poz. 279).

Posiłki muszą być dostarczone zatrudnionym przy:

wszystkich pracach związanych z wysiłkiem fizycznym, które powodują w ciągu jednej zmiany tzw. efektywny wydatek energetyczny organizmu powyżej 2000 kilokalorii (6280 kilodżuli) u mężczyzn i 1100 kcal (4605 kj) w przypadku kobiet,

pracach fizycznych, powodujących w czasie jednej zmiany wydatek energetyczny ponad 1500 kcal (6280 kj) u mężczyzn i 1000 kcal (4187 kj) u kobiet, jeśli wykonywane są na otwartej przestrzeni w okresie od 1 listopada do 31 marca, albo w pomieszczeniach zamkniętych, gdzie temperatura ze względów na stosowane technologie utrzymuje się stale poniżej 10° C lub wskaźnik obciążenia termicznego (WBGT) wynosi powyżej 25°C,

robotach wykonywanych pod ziemią, przy usuwaniu skutków klęsk żywiołowych lub innych zdarzeń losowych.

Natomiast napoje powinni otrzymywać pracujący:

na otwartej przestrzeni przy temperaturze poniżej 10°C lub powyżej 25°C,

na stanowiskach, na których temperatura w wyniku panujących warunków atmosferycznych przekracza 28°C,

przy pracach fizycznych powodujących w ciągu jednej zmiany efektywny wydatek energetyczny organizmu powyżej 1500 kcal (6280 kj) u mężczyzn i 1000 kcal (4187 kj) w przypadku kobiet,

w warunkach gorącego mikroklimatu, charakteryzującego się wskaźnikiem obciążenia termicznego (WBGT) o wartości powyżej 25°C,

w zimnym mikroklimacie, w którym wartość siły chłodzącej powietrza (WCI) kształtuje się na poziomie powyżej 1000.

Gorący lub zimny mikroklimat w miejscu pracy, w świetle rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 17 czerwca 1998 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz.U. nr 79, poz. 513 z późn. zm.), są uznawane za czynniki szkodliwe dla zdrowia. W zakładach pracy, w których takie czynniki występują, powinny być prowadzone ich pomiary. Badania, w zależności od poziomu natężeń stwierdzonych przy wcześniejszym pomiarze, należy wykonywać raz na rok lub co 2 lata. Przeprowadzać je mogą laboratoria: Inspekcji Sanitarnej, jednostek badawczo-rozwojowych w dziedzinie medycyny pracy, Centralnego Instytutu Ochrony Pracy, akredytowane (o uznanych kompetencjach) zgodnie z przepisami o badaniach i certyfikacji oraz upoważnione przez wojewódzkiego inspektora sanitarnego (par. 2 i 5 rozporządzenia ministra zdrowia i opieki społecznej z dnia 9 lipca 1996 r. w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy – Dz.U. nr 86, poz. 394). W czasie tych pomiarów można więc stwierdzić, czy w danej firmie są zatrudnieni uprawnieni do posiłków i napojów z uwagi na zimny lub gorący mikroklimat, w którym wykonują pracę. Rzeczoznawcy spoza zakładu pracy mogą też na wniosek pracodawcy dokonać pomiaru wielkości wydatku energetycznego organizmu.

Art. 232 kodeksu pracy:
Pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w szczególnie uciążliwych warunkach, nieodpłatne, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny one spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania.

Posiłki kaloryczne, napoje

Posiłki profilaktyczne dla pracowników muszą posiadać wartość kaloryczną około 1000 kcal oraz zawierać 50-55 proc. węglowodanów, 30-35 proc. tłuszczów i 15 proc. białek. Powinny być wydawane w czasie przerwy w pracy, po około 3-4 godzinach od jej rozpoczęcia.

Natomiast napoje, w zależności od warunków pracy, powinny być zimne lub gorące. Te, które są przeznaczone dla zatrudnionych w gorącym mikroklimacie, muszą zawierać sole mineralne i witaminy. Nie ma bardziej szczegółowych wymogów w zakresie rodzajów czy zawartości wspomnianych napojów, a więc decyduje o tym pracodawca. Powinny być jednak dostępne cały czas podczas pracy wykonywanej w warunkach uzasadniających ich wydawanie, w ilości zaspokajającej potrzeby pracowników.

Posiłki i napoje profilaktyczne przysługują pracownikom w naturze i nie można w zamian wypłacać ekwiwalentu. W sytuacji gdy z uwagi na rodzaj wykonywanej pracy lub ze względów organizacyjnych pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków profilaktycznych, to w zamian można zapewnić pracownikom korzystanie z posiłków wydawanych w punktach gastronomicznych, np. poprzez danie do nich bonów albo ich przyrządzanie we własnym zakresie z otrzymanych produktów.

W kwestii wydawania posiłków profilaktycznych w punktach gastronomicznych lub przygotowywania ich przez pracowników z otrzymanych produktów pracodawca musi porozumieć się z zakładowymi organizacjami związkowymi, a jeżeli takie organizacje w zakładzie nie działają – uzyskać opinię przedstawicieli pracowników. Również w drodze wspomnianego porozumienia lub po uzyskaniu opinii pracodawca powinien ustalić, kierując się oczywiście przepisami rozporządzenia z dnia 28 maja 1996 r. (Dz.U. nr 60, poz. 279), stanowiska pracy uprawniające do otrzymania posiłków i napojów profilaktycznych oraz szczegółowe zasady ich wydawania.

Miejsca do spożywania

Pracodawca ma również obowiązek zapewnić odpowiednie warunki higieniczne i sanitarne przy spożywaniu oraz przygotowywaniu napojów. Najlepszym miejscem do ich wydawania są więc jadalnie. Zgodnie z par. 29-32 załącznika do wymienionego wcześniej rozporządzenia z dnia 26 września 1997 r. (Dz.U. nr 129, poz. 844), jadalnie muszą istnieć w przedsiębiorstwach zatrudniających ponad 20 osób na jednej zmianie (z wyjątkiem zakładów, gdzie wykonuje się wyłącznie prace biurowe) oraz we wszystkich firmach, w których pracownicy narażeni są na kontakt ze środkami chemicznymi, promieniotwórczymi, materiałami biologicznie zakaźnymi lub wykonują zajęcia szczególnie brudzące. W jadalni służącej do wydawania napojów powinny być wyodrębnione części przeznaczone do ich spożywania (w których dopuszczalna jest też konsumpcja przez pracowników własnych posiłków) oraz do ich przygotowywania i wydawania. Natomiast jadalnia przeznaczona do spożywania posiłków profilaktycznych ma dodatkowo posiadać odrębne węzły sanitarne dla konsumentów oraz (wraz z szatnią) dla pracowników obsługi.

Środki higieny

Pracownicy powinni mieć też zapewnione środki higieny osobistej (art. 233 k.p). Zgodnie z par. 115 wspomnianego rozporządzenia rodzaj i ilość takich środków przyznawanych zatrudnionym powinna zostać dostosowana do stopnia i rodzaju zabrudzenia ciała przy pracach, które dane osoby wykonują. Nie ma przepisów zawierających bardziej szczegółowe wytyczne w zakresie ich przydziału, a tym bardziej norm przydziału.

Zasady wyposażania pracowników w środki higieny osobistej powinny być określone w regulaminie pracy. Regulamin pracy pracodawca ma ustalać w uzgodnieniu z zakładową organizacją związkową. W razie nieuzgodnienia jego treści w określonym przez strony terminie oraz w przypadku gdy w firmie nie ma związków zawodowych – regulamin ustala sam pracodawca (art. 1041-1042 k.p.) Normy przydziału środków ochrony określają też samodzielnie pracodawcy, u których nie ma obowiązku tworzenia regulaminu pracy. Chodzi tu przede wszystkim o pracodawców zatrudniających mniej niż 20 osób. W większych firmach regulaminu można nie wprowadzić jedynie gdy kwestie, które powinny być w nim zawarte, są uregulowane w układzie zbiorowym pracy. Natomiast stroną układów zbiorowych są związki zawodowe, a więc mają one wpływ na jego treść.

Środki pierwszej pomocy

Kolejne świadczenie z zakresu bhp, które powinien zapewnić pracodawca, stanowią środki do udzielenia pierwszej pomocy w razie wypadku. Mają one znajdować się w każdym zakładzie pracy. Zgodnie z par. 44 cytowanego rozporządzenia w ramach systemu pierwszej pomocy w razie wypadku w zakładzie pracy powinny znajdować się:

apteczki na wszystkich wydziałach (oddziałach),

punkty pierwszej pomocy z niezbędnym sprzętem do jej udzielenia na wydziałach, w których odbywają się prace powodujące duże ryzyko wypadku, wydzielania się szkodliwych dla zdrowia par, gazów lub pyłów.

Art. 233 kodeksu pracy:
Pracodawca jest obowiązany (...) dostarczyć niezbędne środki higieny osobistej, a także zapewnić środki do udzielania pierwszej pomocy w razie wypadku.

Okulary do komputera

Pracodawca ma też obowiązek zagwarantować pracującym przy monitorach okulary korygujące wzrok, w sytuacji gdy badania okulistyczne prowadzone w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej wykażą potrzebę ich stosowania. Pracującym przy komputerze należą się więc okulary, których koszty pokryje pracodawca, jeśli lekarz zaleci ich używane przy monitorze ze względu na stan wzroku. Powinny to być okulary o parametrach określonych przez lekarza, przeznaczone do pracy przy komputerze. Obowiązki pracodawcy w zakresie zapewnienia takich okularów są uregulowane w par. 8 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe (Dz.U. nr 148, poz. 973).

Z wyjaśnień Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej wynika, że spełnieniem wspomnianego obowiązku będzie przeznaczenie nawet najmniejszej kwoty, za którą można kupić okulary (z tanią oprawką). Celowe jest zatem ustalenie przez pracodawcę kwoty przeznaczonej na omawiane okulary (po dokonaniu rozpoznania w zakładach optycznych w danym rejonie) i poinformowanie o tym zainteresowanych pracowników.

Należy zaznaczyć, że w świetle wspomnianego rozporządzenia za osoby zatrudnione przy monitorze uważa się jedynie pracowników, którzy użytkują wspomniane urządzenia przez co najmniej połowę dobowego wymiaru czasu pracy. Tylko więc takim pracownikom pracodawcy mają obowiązek zapewnić okulary zalecone przez lekarza.

Komentarze

Wyświetlanie Sortowanie
Tylko zalogowani użytkownicy mogą komentować. Zarejestruj lub zaloguj się
INDIE 2015


Nasza nowa strona


Kodeks pracy


OKRESOWY Dla SŁUŻBY BHP, SZKOLENIE SIP


Kategorie


POZWOLENIA ZINTEGROWANE-HANDEL CO2


Głosowanie

Czy Państwowa Inspekcja Pracy spełnia swoją rolę

[ Wyniki | Ankiety ]

Głosów: 330
Komentarzy: 1


Polecamy ebooki



BHP EKSPERT Sp.z o.o.

NIP 678-315-47-15 KRS 0000558141 bhpekspert@gmail.com
tel.kom.(0)501-700-846
Tworzenie strony: 0,206336021423 sekund.